شبکه نئو که تحت عنوان «اتریوم چینی» نیز شناخته میشود، یکی از بسترهای قوی برای بهرهگیری از قابلیتهای قرارداد هوشمند و توسعه اپلیکیشن غیرمتمرکز است که در ابتدای کار، برای رقابت با شبکه اتریوم عرضه شد. در حالی که امروزه فاصله زیادی بین اتریوم و نئو وجود دارد، اما این شبکه بلاکچینی جایگاه نسبتا خوبی را در بازار کریپتو حفظ کرده و طرفداران خاص خودش را دارد.
مهم ترین ویژگی شبکه نئو، مکانیزم توکن دوگانه آن است که بر اساس آن، NEO برای فرآیندهای حاکمیتی، و GAS برای پرداخت هزینه تراکنش مورد استفاده قرار میگیرد. این یعنی، کاربران با استیکینگ NEO، پاداشی در قالب GAS دریافت میکنند. این شبکه از یک مکانیزم اجماع مبتنی بر تحمل خطای بیزانس نمایندگی شده (dBFT) استفاده میکند که به لطف آن، قادر به پردازش حداکثر ۱۰ هزار تراکنش در ثانیه است. در شبکه نئو، توسعه قرارداد هوشمند از طریق محبوبترین زبانهای برنامه نویسی دنیا قابل انجام است که کار توسعهدهندگان اپلیکیشنهای غیرمتمرکز را سادهتر میکند.
تعداد توکن نئو در گردش
ارز دیجیتال نئو با سقف موجودی ۱۰۰ میلیون واحدی عرضه شده و تاکنون بیش از ۷۰ میلیون واحد آن در گردش است. ۵۰ درصد کل موجودی NEO از ابتدا در اختیار بنیاد نئو (Neo Foundation) قرار گرفت و طبق صلاحدید آن، در جهت توسعه و بهبود اکوسیستم استفاده میشود.
ویژگیهای شبکه نئو
از میان مهمترین ویژگیهای شبکه نئو میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
- قابلیت توکینزه کردن: شبکه نئو امکان ساخت توکن مجازی برای داراییهای فیزیکی دنیای واقعی را امکانپذیر میکند.
- مدیریت هویت مجازی (NEO ID): شبکه نئو امکان بررسی، مدیریت و تایید هویت مجازی کاربران را به شیوهای امن و غیرمتمرکز فراهم نموده است.
- قراردادهای هوشمند: این نوع قراردادها که به صورت خودکار اجرا میشوند، نیاز به واسطه را حذف کرده و امکانات زیادی در اختیار توسعهدهندگان قرار میدهند.
بنیانگذاران شبکه نئو
دا هونگفی (Da Hongfei) و اریک ژانگ (Erik Zhang) شبکه نئو را در سال ۲۰۱۴ تاسیس کردند. این پلتفرم در ابتدا با نام انتشرز (Antshares) و برای رقابت با شبکه اتریوم عرضه شده بود و ریبرندینگ آن به NEO در سال ۲۰۱۷ انجام شد.